James' Medley

One birthday trip to Sagada, I've met a group of wonderful Ifugaos including a James Dean look-alike whose name is... James. :)

Over Tomatoes

Singhot Supot (2005)

...

Naninilaw na ang mga ilaw ng poste sa harap ng simbahan ng Sto. Domingo. Ang ingay ng harurot ng mga jeepney sa madilim na Quezon Avenue ay padagsa-dagsa na lamang at ang mga taong kakatapos lamang sumamba ay nangagsi-uwian na upang gumawa nanaman ng iba’t-iba't mga bagong kasalanan para sa isang linggong naghihintay para sa kanila. Muli’t muli, ang kaginhawaang dulot ng pagpapatawad ng Maykapal ay sasalungatin ng imaheng taglay ng simbahan pagsapit ng dilim.

Ang kalsada’y nahubaran na ng mga manggagawang mahimbing nang natutulog habang ang mga palaboy ay naglalatag pa lamang ng kani-kanilang sako’t karton upang matulugan. May mangilan-ngilang naghahalukay ng basura sa may waiting shed upang maghapunan, samantalang nagkukumpulan na ang mga batang kalye sa madidilim na sulok ng Sto. Domingo upang pawiin ang gutom sa pamamagitan ng pagsinghot ng rugby.

Dito makikita ang kabilang pisngi ng iglesia.

Sa harap ng malaking pintuan ng simbahan, isang batang may edad siyam na taon ang mag-isa't pakubang naka-upo habang ang maruruming kamay ay nakapatong sa ibabaw ng kanyang mga payat na hita. Maaaninag sa kanyang namumutlang mukha na hindi pa siya nakakakain sa maghapong nilagi niya sa bakuran ng simbahan. Hindi alintana ang gutom, ang kanyang mga malalalim na mata’y nakapako sa isang puting supot na inililipad ng malamig na hangin.

“Anghel… iyan ang anghel na magliligtas sa akin,” bulong ni Santi sa sarili.

Matagal-tagal na rin nang huli niyang naramdaman ang ngiti sa kanyang mga pisngi, nagmamatiyag sa sayaw ng isang basurang tila nakikipag-waltz sa kawalan. Marahil ito na ang kaniyang paraan upang pansamantalang malimutan ang kalam ng tiyan at nginig ng laman dulot ng gabing nangungulila sa mga bituin.

Limang taong gulang siya nang una siyang mapadpad dito. Bago ang T-shirt at maong, makintab ang mga sapatos at maayos ang pagkakasuklay ng buhok. Araw ng Linggo noon kung kaya’t ang alon ng mga tao’y umaabot hanggang sa bangketa ng Quezon Avenue. Sa bandang gilid ng simbahan ay nakaparada ang mga magagarang sasakyan ng mga deboto habang sa bandang kalsada ay nagkakandabuhol-buhol ang mga pampasaherong jeepney upang magbaba at magsakay ng mga pasahero. Samantala, sa paligid ng simbahan ay hindi mabilang ang mga nagtitinda ng palamig, kakanin, goto, sampagita, mga lobo’t laruan, kandila, panghilot, pamparegla at kung anu-ano pang mga abubot; isinisigaw ang kani-kanilang bentahe, inilalako ang kanilang putahe. Sa ilalim ng sikat ng haring-araw, ang Sto. Domingo ay isang karnibal ng maka-Diyos at maka-mundo.

“Kordero ng Diyos na nag-aalis
ng mga kasalanan ng sanlibutan
Ipagkaloob mo sa amin…
Ang kapayapaan.”

Papasok sa simbahan, mahigpit niyang hinawakan ang kamay ng kaniyang ina habang humahampas ang kaniyang mukha sa hita ng mga taong nais ring makapasok sa loob. Hindi niya marahil mapagtanto kung ano ang ginagawa ng isang limang taong gulang na katulad niya sa isang institusyon tulad ng simbahan gayung wala pa naman siyang kamuwang-muwang sa paghihingi, pagpapasalamat at pagpapatawad.

“…pinagpala ang naparirito,
sa ngalan ng Panginoon…
Hosanna, hosanna sa kaitaasan,
Hosanna, hosanna…sa kaitaasan.”

Gaya ng mga tao sa paligid niya, ipapaubaya na lamang niya sa Maykapal ang hindi maarok ng kaniyang isipan.

Malapit na sa pintuan at litong-lito sa ingay ng mga taong nagsisiksikan, biglang bumitaw ang kamay na kanina lamang ay umaakay sa kanyang maliit na kamay. Bagamat sa dami ng mga taong nakapaligid sa kanya, sa pagkakataong ito lamang niya unang naramdaman kung paano maging mag-isa.

“…maawa ka, maawa ka
sa amin.”

Sa kanyang pagmamatiyag sa puting supot na nagsasayaw, biglang may busabos na dumakma nito at dali-daling tumakbo sa grupo ng mga batang nagkukumpulan upang gamiting lalagyan ng rugby na kanilang sisinghutin sa magdamag. Bagamat hirap na hirap niyang natutunang mamuhay sa loob ng apat na taon sa lansangan ay pilit niyang iniwasan ang grupong iyon. Marahil sa nilagi niya sa simbahan ay nadampian na siya ng kabanalan ng mga pabalik-balik na debotong nagbibigay sa kaniya ng kaunting limos na “pambiling tinapay”.

“Hoy, bakla! Pengeng lima,” wika ni Teod, isang nagtatapang-tapangang batang kalbo na mayroong isang kapansin-pansing peklat sa bandang puyo ng kanyang ulo, kasama ang dalawa pang batang papalapit. Dumukot si Santi sa loob ng kanyang salawal kung saan mayroong naka-ipit na panyolitong kumakalantsing.

“Kanina ko pa kayo hinihintay eh,” malamyang bigkas ni Santi sabay abot sa limang tigpi-pisong barya. “Pasensya na ha, iyan lang nadelehensiya ko maghapon eh. Bukas na lang ako babawi.”

“Bukas ha,” sabay kutos sa ulo ni Santi.

Pangkaraniwan na sa kaniya ang senaryong ito tuwing Linggo ng gabi dahil alam ng mga rugby boys na isa ito sa mga araw na malakas ang panlilimos, lalo na sa isang maliit at payating bata tulad ni Santi. Hindi lamang nila alam na mayroon siyang nakatagong lalagyan sa likod ng confession box sa loob ng simbahan.

Bagamat gusgusin, si Santi lamang ang nakapaglalabas-masok sa simbahan dahil na rin sa alam ng mga katiwala nito na hindi siya kasama sa mga rugby boys. Kung minsan ay inaabutan pa ito ng kura ng tinapay sa tuwing walang ibang batang nakatingin at pinapa-inom ng tubig sa gripo pagsapit ng bandang alas-dos ng tanghali. Dahil dito ay nakaka-ipon siya kahit kaunting barya dangkasi’y meron siyang mahalagang pinaglalaanan ng kanyang mga nalilimos.

Ibinaling niya ang tingin sa may waiting shed kung saan naghihintay ang kaniyang pagtutulugan. Mga kulay pink na tubo, manipis na asul na bubong at malamig na simoy ng maduming hangin ng Quezon Avenue ang aampon sa kaniya ngayong gabi, handog ng bagong pamamahala ng MMDA. Bagamat mas-gusto niya ang pagkakagawa ng mga dating waiting shed sa ka-Maynilaan kung saan mayroong kisame at fluorescent ang bubong, malalapad ang mga kongkretong posteng pananggalang sa hamog at kung susuwertihin ay banyong matutuluyan; ayos na itong tinipid na bahay-bahayan para sa isang nangungupahang walang pambayad.

Ngunit bagamat tahimik ang gabi, ang mga tumutuloy sa waiting shed na ito ay hindi mahihimbing sa pagtulog. Bukod sa disgrasyang maaaring idulot ng mga rumaragasang sasakyan lalo na sa maluwag na kalsada tuwing gabi, isang mata ang laging nakabukas upang matiyagan ang mga rumurondang mga mobil ng pulisya. Mangilang beses na rin siyang nahuli dahil sa bagansya at kung mayroon man siyang ayaw tulugan ay ang prisinto nuwebe na iyon. Hindi naman siya talaga makakatulog sa lugar na iyon dahil bukod sa puno na ang lahat ng higaan, pati ang sahig, uutusan pa siya ng mga presong magmasahe ng kanilang mala-galeri ng mga tato. Minsan pumalag si Teod sa isang preso nang mautusan siyang magbunot ng puting buhok ng isang kosa. Pagkalabas niya matapos ang dalawang linggo ay mayroon na siyang malaking poknat sa kanyang bunbunan matapos iuntog sa namamanghing pader ng kulungan.

Inilapat niya ang kaniyang kaliwang pisngi pasandal sa malamig na posteng bakal at patiklop na ipinatong ang kaniyang hubad na mga paa sa upuan habang ang dalawang kamay ay nakapaloob sa kaniyang kamiseta; naka-ipit sa kaniyang mga kili-kili. Masuwerte siya ngayong gabi dahil lilima lamang silang naghahati sa kanilang tinutulugan. Sa bandang malayo ay si Kapre, isang rugby boy na inabot na ng pagod kakasinghot ng plastik. Sa kanan ni Roni ay si Blidit, isang 15 anyos na pokpok na ginahasa na ng halos lahat ng lalaking palaboy kapalit ng rugby. Sa bandang sulok ng waiting shed ay si Tamud, isang baliw ngunit mabait na taong grasa. Walang nakaka-alam ng tunay niyang pangalan o ng kaniyang pinanggalingan, basta lagi niyang sinasambit ang salitang "tamud" tuwing siya'y kakausapin.

Ilang dangkal mula kay Santi ay si Dolor. Si Dolor na tuwing magdidilim ay hindi dapat malayo sa kaniyang tabi. Si Dolor na kaniyang kahati sa tinapay na bigay ng kura. Si Dolor na minsa’y nagsagip na ng kaniyang buhay.

Matapos tingnan ang apat na kasama sa waiting shed, nilingon ni Santi ang grupo ng mga sumisinghot ng rugby. Nakabulagta nang natutulog ang mga ito, tangan ang mga halos matunaw nang mga supot. Bawat madilim na eskinita ay sinusuyod ng kanyang mga mata, pati na rin ang mga sasakyang nakatigil sa kabilang panig ng kalsada. Napatitig si Santi sa kumukundap-kundap na ilaw ng poste sa kanilang tabi at bumaling kay Dolor.

“Pwede na…,” bulong ni Santi.

Umusog pa siya ng kaunti papalapit kay Dolor. At sa kaniyang pagka-antok, tila tinulugan na rin siya ng kanyang sikmurang kanina lamang ay mahapding kumakalam.

...

­

A Recollection of a Forgotten Piece of Mind

...

May 11, 2001

A doodle made in 2001. Can't do something like this anymore.

Remembering a version of self nine years ago. Enlightening indeed.

Thank you very much, boss! :)



...

Memories of a Forgotten Band

...

  Bala by Migs Lorica

...

...

Visit Roma Regala's site.

...

The Children of Sagada

...

 

 

 

 

...

Of Mountains and Trails

...

Of mountains and trails, I swim through mists

A pure lack of obligation to rescue myself

from uninvited dreams of people for a dreamer

Of mountains and trails, I trek broken paths

A misdirection would be an adventure

from these grey flat walls as my guards

Of mountains and trails, I smell forgotten roots

A reminiscence of a curious child wandering

on the streets of good old uncertainty

Of mountains and trails, I recall the glory

An eagle's view of a traveller's long journey

Towards the sky and the descent back home.

...

 ...

Wag na malungkot

Hindi naman kailangan na ganito
Ang lahat ay may hangganan, nakatali sa pinagmulan

Ang pait ng ngayon ay bahagi ng kaligayahan ng kahapon
Wag kalimutan mga masayang sandali

Wag mag-alala kung ang iba'y nananatili sa nakaraan
At ang iba’y aalis dahil sa kasalukuyan
Pag-ibig ay duyan, madalas pagtuonan ang pait lang ng ngayon
Di na nabibilang, napag-iisipan ang mga masayang sandali ng kahapon

Ito na ang huli
At di mo na mababawi
Pilitin man ay di na kayang pigilin ang ihip ng hangin
Ito man ang huling gabi ng ating pagsasama
Ang bukas ay nag-aabang na

Napapangiti ka pa ba ng ulan?
May pangarap bang walang dahilan?

Ito na ang huli.

...

-VD





.

The Idea For Flying

Got some time to paint digitally in the office. Enjoyed doing this one. It's about two lovers who tried to fly using balloons only to find out that it wouldn't work. Click the pictures to enlarge.

John Lennon's letter to UK singer arrives 34 years late

Agence France-Presse
13:28:00 08/17/2010

LONDON, United Kingdom—A British folk singer who expressed fears that success and wealth could ruin his songwriting revealed Monday how John Lennon sent him a letter of reassurance—but it did not reach him for 34 years.

Steve Tilston was just 21 in 1971 when the megastar read an interview he had done with a magazine called ZigZag.

Lennon penned a hand-written letter to the aspiring singer just months after the Beatles split up in 1970, telling him not to worry about becoming wealthy because it would not change what he felt inside.

The correspondence was signed by Lennon and his wife Yoko Ono.

He sent the letter to Tilston and the reporter who interviewed him at the magazine's offices, but for some reason it never reached the musician.

The first time he saw it was in 2005 when an American collector contacted him to verify whether the letter—estimated to be worth 7,000 pounds (11,000 dollars, 8,500 euros)—was genuine.

It was 25 years after Lennon had been shot dead.

"It was so frustrating because Lennon even included his home phone number on the top of the letter," said the 60-year-old. "I know it's silly but I wanted to ring him up across the ages."

Tilston added he "felt rather angry to start with to think that someone had just sold the letter rather than passing it on to me, but you have to let these things go."

Lennon wrote to Tilston: "Being rich doesn't change your experience in the way you think. "The only difference, basically, is that you don't have to worry about money—food—roof etc.

"But all other experiences—emotions—relationships—are the same as anybodies, I know, I've been rich and poor, so has Yoko (rich—poor—rich) so whadya think of that.

"Love John and Yoko."

Despite not receiving Lennon's reassuring words, Tilston still went on to record more than 20 albums and will mark his 40-year career with a special concert next month.

HOW TO BE ALONE by Tanya Davis

If you are at first lonely, be patient. If you've not been alone much, or if when you were, you weren't okay with it, then just wait. You'll find it's fine to be alone once you're embracing it.

We could start with the acceptable places, the bathroom, the coffee shop, the library. Where you can stall and read the paper, where you can get your caffeine fix and sit and stay there. Where you can browse the stacks and smell the books. You're not supposed to talk much anyway so it's safe there.

There's also the gym. If you're shy you could hang out with yourself in mirrors, you could put headphones in.

And there's public transportation, because we all gotta go places.

And there's prayer and meditation. No one will think less if you're hanging with your breath seeking peace and salvation.

Start simple. Things you may have previously based on your "avoid being alone" principles.

The lunch counter. Where you will be surrounded by chow-downers. Employees who only have an hour and their spouses work across town and so they -- like you -- will be alone.

Resist the urge to hang out with your cell phone.

When you are comfortable with eat lunch and run, take yourself out for dinner. A restaurant with linen and silverware. You're no less intriguing a person when you're eating solo dessert to cleaning the whipped cream from the dish with your finger. In fact some people at full tables will wish they were where you were.

Go to the movies. Where it is dark and soothing. Alone in your seat amidst a fleeting community.


And then, take yourself out dancing to a club where no one knows you. Stand on the outside of the floor till the lights convince you more and more and the music shows you. Dance like no one's watching...because, they're probably not. And, if they are, assume it is with best of human intentions. The way bodies move genuinely to beats is, after all, gorgeous and affecting. Dance until you're sweating, and beads of perspiration remind you of life's best things, down your back like a brook of blessings.

Go to the woods alone, and the trees and squirrels will watch for you.

Go to an unfamiliar city, roam the streets, there are always statues to talk to and benches made for sitting give strangers a shared existence if only for a minute and these moments can be so uplifting and the conversations you get in by sitting alone on benches might've never happened had you not been there by yourself.

Society is afraid of alonedom, like lonely hearts are wasting away in basements, like people must have problems if, after a while, nobody is dating them. But lonely is a freedom that breaths easy and weightless and lonely is healing if you make it.

You could stand, swathed by groups and mobs or hold hands with your partner, look both further and farther for the endless quest for company. But no one's in your head and by the time you translate your thoughts, some essence of them may be lost or perhaps it is just kept.

Perhaps in the interest of loving oneself, perhaps all those sappy slogans from preschool over to high school's groaning were tokens for holding the lonely at bay. Because if you're happy in your head then solitude is blessed and alone is okay.

It's okay if no one believes like you. All experience is unique, no one has the same synapses, can't think like you, for this be relieved, keeps things interesting life's magic things in reach.

And it doesn't mean you're not connected, that community's not present, just take the perspective you get from being one person in one head and feel the effects of it. Take silence and respect it. If you have an art that needs practice, stop neglecting it. if your family doesn't get you, or religious sect is not meant for you, don't obsess about it.

You could be in an instant surrounded if you needed it.
If your heart is bleeding, make the best of it.
There is heat in freezing, be a testament.

Fave Films

Sharing a few films/animations that made me smile and wouldn't hesitate to watch over and over again. These are what I can remember in random order so far so I might add some more later.